hala rüyalarımda
boşluğa kaçan şiir gibi;
hatırladığımdan fazlası yüzün.

içindeki bütün o sesleri dinlemek çok ürkütücü 

duymamaya çalışmak ise çıldırtıcı

ilerdeki koruluğa çağır beni,

bak! 

adamın balkondan sarkan cesareti

güneşin önüne durmuş

hangi yüzü düş?

o - ne yüz?

boynun ağrımazsa gel.

şu iki bulutu bekleyelim.

birbirinin içinden geçecekler biraz daha...

koşşşma!

içimdeki kadınların bazılarını

tanımaya fırsat bile bulamamıştım

intihar ettiklerinde daha.

şimdi birinci perdeden devşirdiğim delilikle

ikinci perdeyi yazıyorum.

bekleyecek misin?

herşeyin içinden gelip geçen;

kerouacsan rüzgar,

bana kalırsa zaman

fransızsan hava hoş!

eyy durakalmış aşkım

hafızamı bozdum senin için!

bir mekana perde gerdim,

yokluğumuzu izlettim.

ya varsak?

martaval değil

aşk çocuk inadı.

sesi, dışarıya kaçıran kalitesiz kulaklık gibiydi

çelişkili ve en saf haliyle düşüncelerimin ...

bir yüreklenip

bir can çekişen gözlerim

bi görseydin...

Bir tenessee honey akşamı istanbulu yadediyoruz
Yerim belli
Yurdum muğlak!

manyetizması bozulmuş mıknatısın suçu

oralarda bir yerlere ilişemediysen,

pek tatlı değil yaşamak.

hava erken kararır ve hep kendini suçlarsın.

sürekli boyasını kusan bir tavana bakmak istemez gözlerin,

gözlerini yumarsın.

atın üstündekini attığı bir sahne; 

ve karanlıkta basılacak bir düğme

hep vardır.

kütleden kopmuş bir parçaysan

belki senin suçun değildir.

rüyamda yeni bir isim koymuştum yağmura,

ıslanmıyorduk ve

çikolata kokuyordu çimenler
çimen dediysem
çimen değil kumdu her yer

adını değiştirmiştim ve 

çölde boğulan insanlar vardı

ve sen dedin ki ormanlarıma koşalım

sen koşmuyordun ben durmuyordum

güneş batmıyordu ve ay çoktan doğmuştu.

o zaman bu rüyanın bizimle ilgili olmadığını anladım.