gazoz gibisin sevgili 

gizli kapaklı

ben aşık olurum

gemiler düşer

limanlara boğulur

düşününce

epey hazin hikaye bakma!

iki teker gölgem 

dört tur döner kendi çevresinde

ne kendini bulur

ne de ötekini.

yazdan çıkıyoruz başımıza buyruk

yine uzamış

kürkçü dükkanının önündeki kuyruk...

Cama yansıyan yüzüm aynaya yansıyan yüzümden çok farklı

ne çok yapay ışık var

Otoban üzerinde sağlı sollu yol aydınlatmaları

Trafik ışıkları

Son model arabalarda kör edici Xenon farlar

Yol boyu ışık; parlak ya da feri kaçmış…

Işıklı tabelalar

Reklam panoları

fosforlu neonlar 

Hiç yaşamadığım ama transit bildiğim şehirleri seçebilmem için açık bırakılmış ışıklar

Bir kadın boynundan hınçla çekilip kopartılmış gerdanlığın yere saçılan pırlantaları gibi Manisadan inerken izmir.

Uykusu kaçmış evler

Sarı ışıklı ya da beyaz

Peki bu gördüğüm ışıklardan kaç tanesi başucu lambası?

Bedenim su gibi dökülüyor

kesiklerinden süzülerek

bir başka bedenin

oyuklarına doluyor

ve birikiyor

biriktikçe kuyulaşıyor dolduğum oyuklar

dibe çöküyor ruhumun ağırlıkları

saçlarım aşağı çekiyor aklımı

saçlarım ne kadar güçlü

saçlarıma bakıp kendimi serbest bırakabilirmişim gibi geliyor bazen

bir dolu cümle kuruyorum

örümcek danteli

yanıbaşıma helikopterler iniyor

dört dönüp kendi etrafımda pervaneleri kovmaya çalışıyorum

bütün tırnaklarım kırılıyor

bütün güzel şarkılar kollarımdan tutup havalandırıyor beni

bir an yaşamı anlar gibi oluyorum

saçlarım bir ağacın dalına takılıyor

saçlarım yukarı çekiyor aklımı bu kez de

sesim avazımın çıktığı yerde çatlayarak

boğazımın kesiklerinden dökülüp bedenimin oyuklarında birikiyor

sudaki aksini mavi gören bir kuşa şarkılar öğretiyorum

ben ki olmayanım

kendi şatomda zifiri kuşatma altındayım

kalp atışlarımı duymaman mümkün değil.

Ama çok güvenli burası her başka yerden

Bir yıldızı yeniden bulabilir hatta

 insan gökyüzünde

Çocukluğunda kaybettiği belki de

Ama bilirsin

Gökyüzü boşalır bazen de

Kara güneşe dar etmemek için günü

O günlerde

Gövdem uzar

Tıpkı bir kadına benzerim

Titreşimlerimden yarasalar havalanır

Zehrimden bir tanrı doğar bir tanrı gömülür.

Bir adam bağrında kaç çöl saklar?
peki

Bir kadın gözlerinde kaç bela barındırabilir?

durulmuştu
suyun sesi geliyordu

siyahın kokusu

kuşlar beyaza konmuştu

bulutları nasıl da gördüm...

bir yıldız slalom yapıyordu

gece gecikmiş 

ay bin merdiven çıkarken kesilmiş dediler

laciverti düşündüm

dalgalar geri çekildi

kanatlarım da vardı, ellerim de...

gözlerim yandı

bir şarkı duydum

nefes verdim

avcumun içinde sıktığım bir şey vardı

gözlerimi açtım

rüyadan sıyrıldım,

koştum, koştum

kaçtım kurtuldum kollardan

peşimde kimse yoktu 

durdum göğüs kafesimde

soluklanmak için.

sıktığım avuçlarımı açtım.

baktım;

içinde sımsıkı sakladığım,

aşkın lades kemiği...

Ve biraz zaman geçmişti

kapağında zaman ve başka yazan bir kitap vardı elinde kadının

biliyordu bilmesine sahip olmadığı herşeyin başka olduğunu

 ve başkada bulduğu tükenmez zamanın kayıp sayılamayacağını

zaman yaşlanıyordu, başka değil

kadın sadece biliyordu ve bu da onun cezası olsun

kadın kitabı kapattı

ve biraz daha geçti

zaman değil

içi…

gözleri kapalı bile değildi…

oda

Taş duvara beyaz badana sürmüşler

duvarda bulutlardan seçtiğim resimler

ama taş bu duvarlar

beyaz badanalı taş duvarlar boğum boğum bulut

unutmuştum

oysa

gözümün önünde yüzün bulut bulut…

ağladın mı?

sakın.

taş duvarların beyazında

 yüzüm mü beliriyor yoksa;

benim yüzüm gibi…

benim yüzüm böyle mi görünüyor,

Bana mı öyle geliyor?

Beyaz bir yüz istemiyorum.

çok içimden geldi şaraptan kırmızı kadehi duvarın yüzüne çarptım

neden yaptım bunu?

Ama iyi geldi.

Yine de bunun bedelini ödeyeceğim

Sütten çıkmış ak kaşık değilim ben.

Herkes için ağlayabilirim; bu benimle ilgili tek bir ipucu bile vermez.

Kaçıyormuş gibi susabilirim; içim şarkılar geçiriyordur içinden

Ah nasıl da yalnızmışım gibi, aklım hiçliği geçiriyordur aklından

Hele bir sabah olsun.

Kaşık değilim ben.

Sütten duvarlardan çıkmış bir kaşık asla değilim.

Bu oda çok yanlış.

Ah nasıl da yalnız

Ve nasıl görünmeyen bir ben;

Ve bilinmeyen;

Ve tanınmayan

Ve akla hayale sığmayan

Ve durmadan yalnız

Bi dur!

Hele bir sabah olsun.

Nisan Halleri- hayal meyal

Durumlar-1

Virajda dikiz aynası, Sis ve Nuri Bilge bulutları, derin nefes

benzinlik marketi, topal kedi, Eyüp Sabri Tuncer kolonyası

otopark kartı, çalı süpürgesi, yere düşen bozuk para sesi

rutubet kokusu, kulaklık girişi, kitap ayracı, okuduğunu hatırlamadığın sayfa.

 Polen nezlesi, baştan çıkarıcı kahve kokusuna rağmen ıhlamur, güneşe bakamama

Çalıştıkça kendinden geçme, yoruldukça çalışma, düşündükçe yorulma… nakavt!

Yürüyen merdiven, çantanın astarına açılan delik, araba anahtarını kaybetme paniği

Market poşeti, posta kutusu, yamuk duran paspası düzeltme güdüsü

Radyo frekansı, aynadaki buğu, küvetin içinde 20bin bilemedin 19bin fersah

Televizyon koltuğu kırlenti,  demlik süzgeci, tokayı saçtan çıkartınca şakaklarda hissedilen kısa süreli rahatlama

Elektrik kesintisi, Karanlıkta aklıma düşen...

kim?

sen.

facts!

tutunmak için en zayıf dalı seçmişsen eğer,
o dala istediğin kadar sıkı tutun
dalın akıbetini değiştiremezsin.
kırılır.
öte yandan
sağlam bir dala
elinin ucuyla tutunuyorsan mesela
her an kıç üstü oturabilirsin.

yaşamanın mantığını ve insan olma durumunun vahametini çakozladım an itibariyle.

NON FUI. FUI. NON SUM. NON CURO.

yani

OLMADIM. OLDUM. DEĞİLİM. ALDIRMIYORUM.

“Most Beds are Beds for sleeping and resting, but the best Beds are much more interesting!”

(sylvia plath)

I slept last night
under a bird's shadow...
(Anne Sexton)

güneşten geçtim
gökkuşağına fitim.

'sus!' dedi bana.

'sesinde gökyüzü de olsa sus!'

öyle yapıyorum.

That thou art blamed shall not be thy defect,

For slander's mark was ever yet the fair;

The ornament of beauty is suspect,

A crow that flies in heaven's sweetest air.

(LXX-Sonnets-Shakespeare)

çevir desen şöyle çevirirdim;

suçlandın ama suçun/özrün değil bu senin,

zira iftira hep iyiyi lekeler.

güzelliğin taktığı süstür kuşku,

ya da kargadır uçan

en tatlı havalarında göklerin...

Lasciate ogni speranza, voi ch'intrate

-dışarıda bırakın tüm umutları siz içeri girenler-

Dante Cehennem III,9

baharı karşısında görünce, kışın histeri krizleri geçirdiği şu Mart sonları beni hep...

çok pis depresyona sokuyor!

gözünden vurduğumuz kuşun adı neydi?

by-gone:

zaman akarken düşüncenin silinmesi.

suya düşünce.

göz doldurup söz boşaltıyorum
söz doldurup göz çıkarıyorum
göz koyup gönül alıyorum
gönül koyup söz veriyorum
söz alıp yüz buluyorum
belamı arayıp yüz çeviriyorum
sır tutup ser vermiyorum
ser bende değil
olsa dükkan senin

Ankara'da;

Cinnah yukarı koşarak can vermek istiyor insan(ben)!

Safkan atların bir türünden bahsederler, aşırı koşturulmaktan korkunç kızışan atlar,

ferahlamak için içgüdüsel olarak bir damarlarını ısırırlarmış. Sık sık ben de kendimi böyle hissediyorum, beni sonsuz bir özgürlüğe kavuşturacak bir damarımı kessem diyorum.

(Genç Werther'in Acıları- GOETHE)

"Buna sakın gülme. Wilhelm, mutluysak, nedeni hayalet gölgeler değil mi?" 

Genç Werher'in Acıları- Goethe

earth smokes with blood,
and groans and shakes...
(William Blake)

kulaklarımı tıkıyınca;
sanki daha bi iyi duyuyorum.
sanki.

neticede
yıldıztozu ve
bilimum bi sürü başka şeyden meydana gelmedik mi?

I

orada...

tam da onu koyduğum yerde ...

onu hiç aramam gerekmedi benim,

o kendini aradığında bile...

orada...

gün ortası yaz sıcağı çektiğim bir fotoğrafta

kesişen bakışımız

en çok orada...

ne zaman anlatmaya kalkışsam ona, 

hevesli bir esinti önüme geçiyor.

dilim kuruyor,

kelimelere sıkışıyorum.

Aşk dilsizdir der Novalis

yalnız şiir konuşturur onu...

öyleyse konuşsun şiirlerimle 

diye

arkama yaslanıyorum.

ruhum yerleşiyor iyiden iyiye 

aynasının dökülen sır'ına.

yer tutuyor onun inzivasında.

aklına düştüğüm yerdeyim.

keyfim yerinde.

biz onunla gizi koruyacağız hep;

özgürlüğümüzün yularını tutan gizi...

başucu çekmecemdeki saklı bölmede

karınca yükü sözcükler

henüz konuşulmayan bir dilde yazılmış.

tek düşündüğümüz geciktiğimiz değil artık.

çünkü

hangi dün bugün olabilir?

Ashbery der ki;

'göz ardı edilemeyecek kadar yakın,

müdahale edilemeyecek kadar uzak

bu ötekilik

"biz olmayış"

aynada görülecek tek şeydir

nasıl böyle olduğunu bilsek de...'

II

Zaman zaman bulutların rengine sarar O.

zamanla dert edinmekten bıkmasın diye bulutların rengini

cebimden müzik kutusunu çıkarırım ayda bir.

bakmayın

öyle uzağız ki biz;

öyle uzak...

işte sırf bu yüzden 

o anda kaldık

bahşedilen anda.

gerçeğin kıyısında tuttuğu bizi...

rüya ikiye bölündüğü anda gerçek değil midir?

öyleyse doğaldır

daldıkça ufka bakmalarımız.

artık bakmıyoruz birbirimize...

zaten o yüz değildi yüzüm.

"oysa şimdi görüyorsun,

karşılaşmışsın gibi öncesinde,

duraksamandan biliyorum ben de..."

diyorum ona.

Israrla rahatsız ısrarlı merak.

yansıdıkça aynadaki çatlağa,

tam gerçeğin kıyısında kalıyor yüzüm.

onu yaşamda tutuyor.

uykusunu kaçıran sese alışıyor.

mışıl mışıl uyanığız ikimiz de...

kararsızlık ve duraksama yüzünden hayatını tehlikeye atmaktansa 

bir kolunu kaybetmeyi yeğlemeyecek biri var mıdır?

-Bilmiyorum!

neyse örneklerle kafamızı yormayalım.

kısacası -Evet, Wilhelm, bazen bir anlığına beni yerimden sıçratıp

kendime getiren bir cesarete kapılıyorum, o an -nereye gideceğimi bilsem,

koşa koşa gideceğim. 

(Genç Werther'in Acıları- GOETHE)

yakınlaşıyor

daha öncekinden daha uzak

bir anda tümüyle yabancı oldu bana. 

bir süre böyle hissettim.

o kim?

varoluşuyla varoluşumun ne ilişkisi var;

varolamayışımızın ne anlamı?

oysa dün gece

nüksetti

ve bugün, tüm gün

titreşimler...

bir an için çok yakın.

 hatırladım

neden unuttuğumu

hatırlarken

hatırlamam gerektiğini...

güneş!

güneşi takip edişim gibi içgüdüsel...

ya da 

peşinden susuşum gibi 

relaxing and brilliantly high!

burası 

durduğum yer;

bir süre 

boş boş bakma durağı,

isteyen göğe de bakabilir...

Şehri kırıyorlar

Şehri ören tuğlaları birbirine kırdırıyorlar

Kadınların omuzları açıkta

Adamlar yüzlerini hayrat çeşmelerinde yıkıyor sabahları

Köpekleri trafik lambalarının düğmelerine basıyor

çöpleri ayrıştıkça

Medeniyet diş çıkarıyor…

Kırkayakları bir de tahtakuruları vardır bu şehrin

İşleri güçleri tıkırında

Keyifleri gıcır gıcır

Ahşap rabıtalara dadanık

Pencere pervazı kızları gibi çeneleri düşük

Bir huzur vermezler bebelerin tatlı düşlerine

Çocukları bu şehrin, bir rüya görür

Kırk şehir değiştirir bir gecede

Kırkayaklardan sebep

Başka bir kasabada kaplanların konuşabildiklerini duymuştum

Bu şehrin kaplanları dişlerini sıkıyor ancak

Çenesi uyuşmuş bu şehrin

Göğsü sıkışmış

Dil altı verin bu şehre

Dil altı verin.

Matkapla deliyorlar şehrin şakaklarını

Her gün bir dönem kapanıyor

Yağmur yağdığında tarih şehir oluyor, şehir tarih

Solucanlar ayaklarına kapanıyor sokak çalgıcılarının

O sırada aydınlık simalar tiner kokusunu yok etmeye uğraşıyor harabelerin duvarlarına sinen

Bu isteri durdurulamaz bir hal alıyor

Bütün tırnaklar seferber edilmiş

Sıvaları soyuyor tırnaklar

Tuğlalar çırılçıplak kalıyor

Şehir utancından ölüyor

Simalar, bazı odaların baktığı aydınlık gibi aydınlık

Rutubetli, kesif

Leş kargaları şahinlerle bir olmuş,

 gözlerini retinasına dikmiş şehrin

Yırtık çok derin

Dikiş tutmayacak belli

Şehrin şakaklarından akan kan logarları tıkamış

Logar kapaklarını açın sonuna kadar

Şehir çok kan kaybediyor.

Öyleyse yeraltına insin tüm şairleri bu şehrin

Bir mezar taşı hazırlansın bu şehre

Ve inerken de herbiri bir çocuğu alsın kucağına,

Uykusunda kırk şehir değiştiren çocuk kalmasın yukarıda

Hepsi uyansın

Kızıl bir gökyüzünü andırıyorsun,

Denize dökülen bir şehrin üstünde;

Güneşi saklamış iç cebine;

Ara ara çıkarıp, koyuyorsun yerine.

Ceketinin kolundan rengarenk kurdeleler çıkaran sihirbazlar gibi

Yüzüne tütüyor bacaları yüksek binaların;

Gözlerin elaya çalıyor.

Sen tenhasın, rengin alaca.

Buradan epey uzak bir yere dayanmış dirseğin;

Pıhtılaşmış insanların ufkuna yakın bir noktadayım.

Boyunumu uzatsam ensende dudaklarım.

Tuhaf yaratılmışız,

Formsuz.

Başı(n) yok, sonu(m) yok.

istiklal caddesinde yüksekçe bir binanın terasından aşağıya caddeye baktı kadın
şöyle dedi:
"görünmez bir ağın içinde, yakalanmış balıklar gibi görünüyor insanlar,
gözlerimi kısınca
ağı görüyorum;
ama bu kez de insanlar kayboluyor..."

onu görünce bakışlarım sürekli çekim moduna geçiyor...

hafızam yüzüyle dolu

ah bir de göz rengini hatırlayabilsem...

"Hiç bir kuş bir sorular ormanında ötecek kadar yürekli değildir."
René Char