Kızıl bir gökyüzünü andırıyorsun,

Denize dökülen bir şehrin üstünde;

Güneşi saklamış iç cebine;

Ara ara çıkarıp, koyuyorsun yerine.

Ceketinin kolundan rengarenk kurdeleler çıkaran sihirbazlar gibi

Yüzüne tütüyor bacaları yüksek binaların;

Gözlerin elaya çalıyor.

Sen tenhasın, rengin alaca.

Buradan epey uzak bir yere dayanmış dirseğin;

Pıhtılaşmış insanların ufkuna yakın bir noktadayım.

Boyunumu uzatsam ensende dudaklarım.

Tuhaf yaratılmışız,

Formsuz.

Başı(n) yok, sonu(m) yok.