adalet anlayışım
ketumlukla metanet arası bir ruh halini zorunlu kılıyor
hiç bir kenarı eşit olmayan dörtgenler
çizip duruyorum boş kağıtlara
ideal formu bulamadım henüz.
fazla yer kaplamasın diye sıkıştırdığım hafızamda bir yüz var.
duvara çizdiğim kendi resmimin içine iki ben girer
hayalimdekine en az beş.
diyorum ki, keşke şaşkınlıklarımı harcarken
bu kadar savurgan olmasaydım
şimdi lazım.
keder bana daha kadınsı bir ifade katabilirdi.
o da lazım şimdi.
yalan söylüyorum.
yorgunken aklıma eseni söylerim ben.
uykusuzsam aklıma geldikçe esnerim.
duygu sömürücü melankoliden sıkılırım.
sessizlikten etkilenirim.
ve daha pekçok şeyi pat diye söyleyebilirim
benimle ilgili...
kendimi tanımlamaktan hiç çekinmiyorum işte.
şu yaşıma kadar bir başkasından edindiğim en mühim hayat dersi;
"yeterince içmişsen hangi kadehin seni sarhoş ettiğini bilemezsin
oysa, içtiğini sandığın ama hiç içmediğin o kadehin sarhoşluğu
en büyük sarhoşluktur."
ve aklımda cevabı onda bir soru.
içtim mi içmedim mi?
ben soramayacağım,
O söylemeyecek.
şehirden kalkan son otobüse
bir iki, bir iki
diyen muavin aklımı çeldi.
bindim gitti.

-koltuk tercihiniz var mı?
-yok. Sayılarla aram iyi değil ama koridor olsun.

birden herkes birbirine benzedi.
ben bile.
                                                                                 

-human dilemma must be experienced!
-efendim bayan?
-yok bişi...

uç uç bir duygu gezginidir.